ادبیات نظری تحقیق تعاریف و مفاهیم عدالت سازمانی

توضیحات :

ادبیات نظری تحقیق تعاریف ومفاهیم عدالت سازمانی در 19 صفحه در قالب ورد قابل ویرایش.

بخشی از متن :

عدالت سازمانی

- مقدمه

در ادبیات سازمان و مدیریت، واژه عدالت ابتدا توسط گرین برگ[1] (1987) بکار گرفته شد. به نظر گرین برگ عدالت با ادراک و تلقی کارکنان از انصاف کاری مرتبط است. گرین این واژه را برای تشریح و تفسیر نقش انصاف در محیط کاری بکار برده است. طبقه بندی هایی که اغلب در گذشته برای عدالت مطرح می شدند در بردارنده دو بعد عدالت توزیعی و عدالت رویه ای بودند. در سال 1986 بعد سومی توسط بیس و مواگ[2] تحت عنوان عدالت مراوده ای معرفی گردید. به طور کلی می توان گفت پس از سال 1990 فصل جدیدی از مطالعات در مورد عدالت سازمانی آغاز شد که نتیجه آن شناخت سه نوع عدالت توزیعی، رویه ای و مراوده ای بود. کالکویت[3] در سال (2001) عدالت مراوده ای را به دو بعد مجزا تقسیم نمود و آن دو بعد را عدالت بین فردی و عدالت اطلاعاتی نامید (یعقوبی و همکاران، 1392: 33-34). تحقیقات بر روی عدالت سازمانی بعنوان ادراک افراد از رعایت انصاف در سازمان، اساسا بر دو عامل استوار است: افراد چگونه درک می کنند که در سازمان عدالت رعایت می شود؛ و پیامدهای چنین ادراکی چه می تواند باشد. بالا بودن عدالت سازمانی به این معناست که افراد درون سازمان به این درک رسیده اند که آنچه را که شایسته آن هستند، دریافت می کنند (ورودی آنها به سازمان با آنچه که آنها از سازمان دریافت می کنند، متناسب است)، قوانین وضع شده برای آنها منصفانه است، و سایر افراد بویژه سرپرستانشان با آنها با عدالت رفتار می کنند (سرپرستان قابل اعتماد و قابل احترام هستند) (الووینو و همکاران[4]، 2013: 40).

-عدالت

عدالت یا انصاف، مفهومی که در تحقیقات سازمانی بسیار مورد مطالعه قرار گرفته است، پایه و اساس انواع روابط و مبادلات اقتصادی و اجتماعی است. در بحث سازمانی، ضرورت حفظ قدرت رقابت، سازمانها را وادار کرده تا وارد روابط بلندمدت شوند. رعایت انصاف و عدالت بحث مهمی در روابط بلندمدت محسوب می شود چرا که دو شریک نیازمند همکاری در برخی زمینه ها و استفاده از توانایی ها و منابع مالی یکدیگر جهت دستیابی به اهداف و منافع متقابل هستند. عدم رعایت عدالت ممکن است به این روابط آسیب زده و یا به آن خاتمه بخشد (لیو و همکاران[5]، 2012: 355).

عدالت مفهومی است كه به خصلتها و خُلقیات كلامی و رفتاری انسانها معطوف است و در طول تاریخ خلقت برای بشر مفهومی آرمانی محسوب می شده است . از این جهت، مفهومی نامحدود به زمان و مكان و جهانشمول است. ارسطو، فیلسوف معروف یونانی، عدل را هشت نوع می داند.

عدل عام (یعنی مطلق درستكاری و راستی).

عدل خاص (یعنی هر كس در جامعه هایی كه از افراد برابر و آزاد تشكیل شده است، با همنوعان خود از روی انصاف و یكسان بینی رفتار نماید).

عدل توزیعی (یعنی تقسیم منصبها، پاداشها، احترامات و دیگر مزایای اجتماعی در میان افراد بر اساس شایستگی).

عدل اصلاحی (یعنی ترتیباتی كه ناروایی ها و نادرستی های رفتاری افراد انسانی، اصلاح كند).

عدل مطلق (یعنی عدلی كه وابسته به نظام سیاسی و اجتماعی خاصی نیست؛ بلكه رعایت آن در سراسر جامعة بشری امری واجب است).

عدل نسبی (یعنی همان عدل سیاسی كه رعایت آن در نظام سیاسی خاصی واجب است).

عدل طبیعی (یعنی عدلی كه منشأ آن نظم طبیعی و فطری امور است).

عدل قانونی (یعنی آنكه قانون به وساطت عقل برقرار شود).

شهید آیت الله مطهری در مقام تدقیق و عملیاتی كردن مفهوم عدالت به چهار معنای كاربردی از این واژه می پردازد.

الف) موزون بودن: یعنی رعایت تناسب میان اجزا و ابعاد یك مجموعه هدفدار، به گونه ای كه آن مجموعه بتواند متعادل و پایدار بماند.

ب) تساوی و رفع تبعیض: عدالت در این معنا رعایت مساوات است در زمینة استحقاق ها؛ و تبعیض به عنوان نقیض عدالت، فرق قایل شدن بین استحقاق های همسان است.

ج) رعایت حقوق: عدالت در این معنا به عادلانه بودن قوانین بشری اشاره دارد و ظلم، در اینجا نقیض عدل، عبارت است از پایمال كردن حقوق و تجاوز و تصرف در حقوق دیگران.

د) رعایت استحقاق ها: این معنی از عدل، كه به طور عمده، مربوط به عدالت تكوینی و از خصوصیات ذات باری است، در افاضة وجود و امتناع نكردن از افاضه و رحمت به آنچه امكان وجود یا كمال دارد، نمود می یابد.

در نهایت، شهید مطهری بیان میدارد كه عدالت یعنی هر صاحب حقی به تمام حقوق خود دست یابد و در یك كلام، شهید مطهری عدالت را مترادف با توازن در نظر می گیرد (جمشیدی و همکاران، 1392: 56-57).

[1] Green berg

[2] Bies&Moag

[3] Coloquit

[4] Elovainio et al.,

[5] Liu et al.,