خرابیهای آسفالتی پژوهش درس روسازی راه

موضوع :

خرابیهای آسفالتی

پروژه درس روسازی راه

مقدمه

روسازی‌ها اگر چه از نظر ظاهری سازه‌های ساده‌ای به نظر می‌رسند لیكن سیستم طرح آنها در مقایسه با سایر سازه‌های مهندسی عمران از دشواری‌های بیشتری برخوردار است. در طرح روسازی‌ها مسئله خرابی ناگهانی مطرح نیست مگر آنكه روسازی بطور صحیح اجرا نشده باشد. چنانچه سازگاری ضوابط و روابط طراحی لایه‌های روسازی با سایر پارامترهای طرح روسازی برقرار باشد و ضوابط و معیارهای پذیرفته شده برای سنجش طرح اجرا شده روسازی صحیح باشند یك روسازی باید بتواند كه در دروه بهره برداری بدون آنكه دچار خرابی زودرس شود اهداف اولیه احداث روسازی را تامین نماید. بنابراین علت یا علل بروز انواع خرابی‌های زودرس روسازی‌ها می‌تواند در اثر تغییرات در هر یك، هر دو و یا تمامی عوامل ذیل باشد:

الف : تعداد و نوع وسایل نقلیه عبوری

ب : نوع و جنس مصالح بستر و روسازی

ج : شرایط جوی

د : شرایط زهكشی

ه : كیفیت اجرا

و : ضوابط و معیارهای طرح و اجرا

ز : نگهداری

در جدول (1) انواع خرابی‌های روسازی آسفالتی بر حسب عوامل ممكن خرابی طبقه بندی و ارائه شده است. شناخت انواع خرابیهای روسازی به همراه ویژگیها (شدت خرابی و سطح تراكم خرابی)، علت و یا علل بروز آنها این امكان را فراهم می‌سازد كه مهندسین طراح و كارشناسان روسازی بتوانند اولاً بطور مستقیم وضعیت سازه‌ای روسازی را سنجش و كیفیت بهره برداری از آن را ارزیابی نموده و ثانیاً  موثرترین استراتژی ترمیم و نگهداری روسازی را انتخاب نمایند. به همین منظور در این بخش از گزارش انواع خرابیهای متداول روسازی‌های آسفالتی و شنی به همراه ویژگی‌ها (شدت و سطح تراكم خرابی) و علت یا علل بوجود آمدن آنها شرح داده می‌شود.

جدول (1) : انواع متداول خرابی در روسازیهای آسفالتی

* ساییدگی در اثر عبور چرخ

(1) كیفیت سواری دهی

در هنگام بررسی خرابی، باید كیفیت سواری دهی روسازی نیز مورد ارزیابی قرار گیرد تا بتوان سطح شدت برخی از خرابیها نظیر موج زدگی و دست انداز در گذرگاه راه آهن را نیز تعیین نمود. به منظور تعیین درجه و كیفیت سواری دهی روسازی می‌توان از رهنمودهای كلی ذیل استفاده نمود.

1- شدت كم ‍‍[L] : لرزش وسیله نقلیه (مثلا در اثر موج یا دست انداز) قابل توجه است ولی كاهش سرعت به منظور تامین راحتی یا ایمنی ضرورتی ندارد. برخی برآمدگی‌ها یا نشست‌های موضعی و یا فقط یك دست انداز تنها ممكن است باعث شوند وسیله نقلیه قدری پرش داشته باشد لیكن این مسئله ایجاد ناراحتی نكند در این صورت شدت تاثیر این عوارض بر سواری دهی كم محسوب می‌شود.

2- شدت متوسط (M) : لرزش وسیله نقلیه قابل توجه بوده و كاستن از سرعت بمقدار كم برای افزایش ایمنی و راحتی ضرورت دارد. برآمدگی‌ها یا نشست‌های موضعی و دست اندازها ممكن است باعث شوند وسیله نقلیه بنحو قابل توجهی پرش داشته باشد و باعث ایجاد ناراحتی سرنشینان وسیله نقلیه شود، در این صورت شدت تاثیر عوارض بر كیفیت سواری دهی متوسط در نظر گرفته می‌شود.

3- شدت زیاد (H) : لرزش وسیله نقلیه به قدری زیاد است كه باید به دلایل ایمنی و راحتی ، سرعت وسیله نقلیه به میزان قابل ملاحظه‌ای كاهش پیدا كند. برآمدگی‌ها یا نشست‌های موضعی و یا دست اندازها ممكن است باعث شوند وسیله نقلیه بیش از حد پرش داشته و كنترل آن دشوار شود، بنحوی كه ناراحتی و ناامنی برای سرنشینان وسیله ایجاد شده و آسیب دیدگی وسیله نقلیه محتمل باشد.

كیفیت سواری را با سوار شدن در یك اتومبیل (سواری متعارف در كشور) كه با سرعت حد (سرعت مجاز تابلوی معبر) درطول قطعه روسازی حركت می‌كند تعیین می‌نمایند. سرعت حركت برای ارزیابی و درجه بندی قطعات روسازی كه در تقاطع‌ها و یا در نزدیكی تابلوهای ایست قرار دارند، سرعت متعارفی است كه عموم رانندگان برای ترمز گیری و توقف وسیله نقلیه در تقاطع معمول می‌دانند.