مبانی نظری معلولیت جسمی حركتی و خلاقیت

پیشینه تحقیق:
فرانك بارون  اولین كسی بود كه تحقیق تطبیقی چندجانبه‌ای را در مورد سلیقه‌ها و ترجیحات افراد خلاق و غیرخلاق انجام داد. او بر مبنای یك آزمون خلاقیت دو گروه را تشكیل داد. یك گروه مركب از 25 نفر خلاق‌ترین افراد و گروه دیگر باز هم مركب از 25 نفر كه از نظر خلاقیت در پایین‌ترین سطح قرار داشتند.
تجزیه و تحلیل خصوصیات آزمودنیها به وسیله اعضای مؤسسه شخصیت انجام گرفت این امكان را فراهم كرد كه بارون در گروه فوق را چنین توصیف كرد: میزان آگاهی افراد خلاق از مسائل امور زیاد است، نسبت به مسائل بینایی بی‌علاقه هستند و بالاخره مبتكر، با همت، پرانرژی و صبور هستند. این توصیفها با عقایدی كه معمولاً درباره اصالت جویی و تخیل سازنده ابراز شده است كاملاً تطبیق دارد. بارون مشخص‌ترین كیفیات افراد خلاق را روانی عقیده، بدیهه‌گویی، روانی كلام و نیز آنچه كه او آن را «سهولت انجام محركهای مختلف خواند، می‌داند، این مفهوم آخری در واقع همان گروه‌بندی وسیع است كه توسط بروند تشریح شده است.
معروفترین تحقیق تطبیقی كه درباره ارتباط ویژگی‌های فردی و خلاقیت انجام گرفته است به ترمن  و همكارانش تعلق دارد كه حدوداً به مدت چهل سال 528 آزمودنی سرآمد را مورد بررسی قرار دادند.
تحقیقات پیشین اضطراب را نیز مشخصه‌ای یافته‌اند كه مانع خلاقیت می‌شود. البته داده‌های موجود این مورد بحث‌انگیز است. برای مثال وایت  ثابت كرد اشخاصی كه میزان اضطراب آنها زیاد است به طور معنی‌داری بهتر عمل می‌كنند. (مایلی، میترا، 80- 1379).
در همین‌جا باید اضافه كنیم كه آزمایشهای معینی نیز نبودن همبستگی بین صفات خاص شخصیت و خلاقیت را آشكار ساخته است. مثلاً «جان كازی»  هیچ تفاوت قابل ملاحظه‌ای از نظر مسائل اجتماعی بین آزمودنی‌های «خلاق‌تر» و با «خلاقیت كمتر» كشف نكرد و نتایج آزمایشهای آیزن اشتات  نتوانست این فرضیه را كه افراد خلاق در موقعیت‌های اضطراری پاسخ تكلیف یافته‌تر ارائه می‌دهند مورد تأیید قرار دهد. رمی شوون  با مطالعه شرح حال دانشمندان و افراد مشهور طرح ترمن وارد می‌كند و اظهار می‌دارد كه توفیق در روابط اجتماعی، معینی منش كاملاً متعادلی كه به نظر ترمن كودك خلاق را متمایز می‌كند به ندرت در كودكی رجال بزرگ دیده می‌شود. ولی او هم نتیجه می‌گیرد كه برای نابغه بودن به منش و نیرویی نیاز است كه در معمول برتر باشد تا بتوان فكر خارق‌العاده‌ای را به دیگران بقبولاند (میناكاری، محمود، 1365).