مبانی نظری و پیشینه تحقیق روشهای اندازه گیری پایداری 44 صفحه

این نوشتار مبانی نظری و پیشینه تحقیق روشهای اندازه گیری پایداری می باشد. در بخش اول چارچوب و مبانی نظری روشهای اندازه گیری پایداری تشریح می شود و در بخش دوم پیشینه نظری تحقیق روشهای اندازه گیری پایداری در پژوهش های داخلی و خارجی مورد بررسی قرار می گیرد.

دانلود مبانی نظری و پیشینه تحقیق روشهای اندازه گیری پایداری بصورت جامع و کامل برگرفته شده از پایان نامه کارشناسی ارشد با منابع بروز و جدید

مقدمه مبانی نظری روشهای اندازه گیری پایداری :

روش‌های ارزیابی پایداری 
(گرداوری شده توسط محقق)

روش                                            توضیح                                                                 رفرنس

(روش ارزیابی مشروط) CVM      این روش در سال 1947 توسط وانتراپ  معرفی شد.
مبنای این روش، تخمین مازاد مصرف کننده برای کالای جهانگردی ارائه شده با اکوسیستم است (Lee and Han, 2002). در نتیجه در این روش افراد میزان تمایل خود به پرداخت مبلغی برای استفاده از کالای زیست محیطی را بیان می‌نمایند.
در این روش از ارزیابی به شدت ذهنی استفاده می‌کند. این روش فقط به جنبه مالی توجه می‌کند.    Gasparatos et al (2008)

روش CBA      این روش در سال 1997 توسط کستانزا  ارائه شده است.
تجزيه و تحليل هزينه منفعت، استفاده از منابع را توجيه مى‌کند. کارشناسان تلاش مى‌کنند با بهره‌گيرى از اين تکنيک مشخص کنند که آيا هزينه‌هاى توليد (نيروى انساني، زمين، ...) با توجه به منافعى که پيش‌بينى مى‌شود، معقول و توجيه‌پذير هستند.
(روش تحلیل هزینه-منفعت) از مفهوم کفایت اقتصادی بهره می‌گیرد و از مفهوم نرخ تنزیل و NPV بهره می‌گیرد و به دلیل استفاده از نرخ تنزیل به آن انتقاد می‌شود زیرا راجع به میزان نرخ تنزیل توافق وجود ندارد. این روش فقط به جنبه مالی توجه می‌کند.    Gasparatos et al (2008)

ISEW  (شاخص رفاه اقتصادی پایدار)
    در سال 1989 توسط دالی  و کوب  ارائه شده است.
به دنبال حداکثرسازی رفاه اقشار مختلف به‌وسیله موازنه بین کمیت‌های مالی مختلف است. این روش در حد آکادمیک باقی مانده است. دلایل آن عبارت‌اند از: 1- بیشتر به درد اثر رفاه ناشی از سیاست‌ها و پروژه‌های بزرگ که دارای تأثیر حتمی روی رفاه جامعه هستند می‌خورد 2- نمی‌تواند پیش بینی تأثیرات پروژه‌ها را کمی کند. این روش فقط به جنبه مالی توجه می‌کند.    Gasparatos et al (2008)

.

.

.