مقاله شکست اکسیدی DNA¬ی سلولی توسط پلی¬فنول¬های گیاهی: یک مکانیسم قابل قبول (احتمالی) برای خواص ضدسرطانی

خلاصه:

پلی­فنول­های گیاهی ترکیبات مهمی در رژیم انسان­ها هستند و تشخیص داده شده است که تعدادی از آن­ها خواص پیش­گیرانه-شیمیایی و درمانی بر علیه سرطان را دارند. آن­ها به عنوان آنتی­اکسیدانت­های طبیعی شناسایی شده­اند و اما به عنوان اکسایار (پرواکسیدانت) کاتالیز­کننده­ی تفکیک DNA در حضور یون­های فلزات واسطه همچون مس نیز عمل می­کنند. ما نشان دادیم که تعدادی از این ترکیبات می­توانند با هر دوی DNA و Cu(II) متصل شده و یک کمپلکس سه­تایی تشکیل دهند. ممکن است واکنش ردوکس (اکسایش-کاهشی) پلی­فنول­ها و Cu(II) در کمپلکس سه­تایی انجام شود، که منجر به کاهش Cu(II) به Cu(I) می­شود که دوباره اکسید شدن آن، گونه­های متنوعی از اکسیژن فعال (ROS) را تولید می­کند. بعد از آن ثابت کردیم که سیستم        پلی­فنول­-Cu(II) حقیقتاً قابلیت تفکیک DNA در سلول­هایی همچو لنفوسیت­ها را دارا می­باشد. همچنین نشان دادیم که پلی­فنول­ها به تنهایی (در غیاب مس) باز هم منجر به شکست DNA در سلول­ها می­شوند. نئوکوپروئیل (عامل کمپلکس­دهنده­ی Cu(I)) مانع از چنین شکست DNA می­شود. همچنین فشار اکسیداسیون ایجاد شده درون لنفوسیت­ها را مهار کرده که نشان دهنده­ی این است که شکست DNA سلولی در تولید Cu(I) و تشکیل ROSها دخیل است. به خوبی ثابت شده است که سطح مس در بافت­ها، سلول­ها و سرم در انواع سرطان­ها، بطور قابل توجهی بالاست. بنابراین سلول­های سرطانی ممکن است بیشتر در معرض انتقالات الکترونی بین یون­های مس و پلی­فنول­ها، به منظور تولید ROSها باشند. از این رو نتایج ما در حمایت از این فرضیه است که مکانیسم ضدسرطانی پلی­فنول­های گیاهی شامل تجمع مس­های درونی  و احتمالاً مس­های پیوندی به کروماتین و عملیات پرواکسیدانت منتج شده از آن م