تحقیق آداب و معاشرت اجتماعی

خوشرویى و خوشخویى
شاید گیراتر از «حسن خلق‏»، واژه‏اى نباشد كه ترسیم كننده روحى‏زلال و طبعى بلند و رفتارى جاذبه‏دار باشد. چیزى كه عنوان برجسته‏رفتار یك مسلمان است و معیار كمال ایمان یك مؤمن، آنگونه كه‏رسول خدا(ص) نیز، به این فضیلت متعالى آراسته بود.
بخشى از اخلاق نیكو، در «خوشرویى‏» متجلى است، بخشى در«خوشخویى‏» و بخشى هم در «خوشگویى‏». و چه خوش است كه به این‏سه «خوش‏» مبارك و مقدس، بپردازیم و از آنها كلیدى براى گشودن‏قلعه دلها و عاملى براى تحكیم رابطه‏ها بسازیم.
خوشرویى
در مواجهه دو نفر با یكدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دوصورت با هم روبه‏رو مى‏شود. مواجهه دو انسان با هم و كیفیت این‏رویارویى چهره‏ها، نقش عمده در نحوه گفتار و رفتار دارد و رمزگشایش قفل دلهاست.
«خوشرویى‏»، هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند.
هم در گفتار آشكار مى‏شود، هم در رفتار.
چه بسا رابطه‏ها و دوستیهایى كه با «ترشرویى‏» و «اخم كردن‏» و«عبوس شدن‏» به هم خورده است. از سوى دیگر مبدا بسیارى از آشناییهاهم یك «تبسم‏» بوده است.
وقتى با چهره شكفته و باز با كسى روبه‏رو مى‏شوید، در واقع كلیدمحبت و دوستى را به دست او داده‏اید. برعكس، چهره اخمو وابروهاى گره‏خورده و صورت درهم و بسته، دریچه ارتباط وصمیمیت را مى‏بندد.
اگر این خوشرویى و خنده‏رویى با نیت پاك و الهى انجام گیرد،علاوه بر تاثیر محبت‏آفرین، «حسنه‏» و «عبادت‏» به حساب مى‏آید.
از امام باقر(ع) سخن بیاوریم كه فرمود:
«تبسم الرجل فى وجه اخیه حسنة‏»; (1) .
لبخند انسان به چهره برادر دینى‏اش «حسنه‏» است!
تبسم، مبدا بسیارى از آشناییها و زداینده بسیارى از غمها وكدورتهاست. شگفت از كسانى است كه از این كار بى‏زحمت و رنج وخرج، كه بركات فراوان دارد، طفره مى‏روند و به سختى حاضرند«گلخنده‏» مسرت را بر لبان خود و چهره دیگران بیافرینند.