مقاله محاسبه پریشی رشدی به اختلال حافظه دیداری-فضایی و بازداری مربوط است

گزارش پژوهش

محاسبه پریشی رشدی به اختلال حافظه دیداری-فضایی و بازداری مربوط است

دنیز سوز ، امی دوین، Fruzsina Soltesz، آلیسون نوبز و فلورانس گابریل

اطلاعات مقاله:

تاریخ مقاله:

دریافت 2012 دسامبر 5

مرور 2013 مارس 22

تجدید نظر 2013 آوریل 3

پذیرفته شده در 2013 ژوئن 19

ویرایشگر اکشن روبرتو کوبلی

انتشار XXX آنلاین

کلید واژه ها:

اختلالات رشدی

شیار بین جداری (IPS)

ناتوانی یادگیری رشدی

مشکل ریاضی

حس شماره

خلاصه

تصور می شود محاسبه پریشی رشدی اختلال خاص توانایی ریاضیات است. در حال حاضر نظریه های غالب علوم اعصاب شناختی در مورد محاسبه پریشی رشدی نشان می دهد که آن از اختلال در نمایش اندازه مغز انسان سرچشمه می گیرد، که در شیار بین جداری قرار دارد، و یا از اتصالات دچار اختلال بین نماد اعداد و نمایش بزرگی نشات می گیرد. با این حال، تحقیقات رفتاری چند تئوری جایگزین در مورد محاسبه پریشی رشدی و تصویربرداری عصبی نیز نشان می دهد که اختلال محاسبه پریشی رشدی ممکن است به اختلالات توابع دیگر با شیار بین جداری مرتبط باشد تا با نمایش بزرگی. به طور چشمگیری، تئوری نمایش بزرگی به صراحت با طیف وسیعی از جایگزین ها در مدل سیستماتیک در تضاد است. در اینجا ما این فاصله را به طور مستقیم با مقایسه پنج تئوری جایگزین پر کردیم (نمایش بزرگی، حافظه کاری، بازداری، توجه و پردازش فضایی) محاسبه پریشی رشدی در کودکان پیش دبستانی 9-10 ساله. شرکت کنندگان از یک گروه شامل 1004 کودکان انتخاب شدند و در 16 تست و نه آزمایش مشارکت کردند. ویژگی های غالب محاسبه پریشی رشدی عبارتند از اختلال حافظه کاری دیداری فضایی ، حافظه کوتاه مدت دیداری فضایی و عملکرد مهاری (تداخل سرکوب). فرضیه ما این است که اختلال در مهار به اختلال در عملکرد حافظه اجرایی مرکزی مربوط است. مشکلات بالقوه پردازش دیداری فضایی و عملکرد توجه در محاسبه پریشی رشدی احتمالا به حافظه کوتاه مدت/حافظه کاری و اختلالات مهار بستگی دارد. از نظریه نمایش بزرگی محاسبه پریشی رشدی پشتیبانی نشده است.

محاسبه پریشی رشدی (DD) مشکل یادگیری خاص در ریاضیات است که ممکن است بر 3-6 درصد از جمعیت را تحت تاثیر قرار دهد. DD خالص (از این به بعد از محاسبه پریشی رشدی با عنوان DD یاد می کنیم) همکاری مشترکی با اختلالات رشدی، مثل خوانش پریشی یا اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD) ندارد، هوش عادی است، تنها ضعف آشکار در حوزه ریاضیات است ( شالو و گراس-Tsur، 2001 ).  تئوری در حال حاضر علوم اعصاب غالب DD فرض می کند که DD مربوط به اختلال در نمایش بزرگی (MR) است که اغلب به نام سیستم عدد تقریبی (ANS. پیازا و همکاران، 2010 ) و یا یک ماژول عدد ( Landerl و همکاران، 2004 ) نام دارد که در شیار دو جانبه بین جداری (IPSS) قرار دارد.

این MR فرض می شود که باعث درک شهودی بزرگی اعداد می شود و در نتیجه باعث تبعیض بین اعداد می شود (به عنوان مثال، Dehaene، 1997 ، پیازا و همکاران، 2010. ). نظریه MR ، DD نشان می دهد که اختلال MR به خودی خود بر مهارت های عددی که منجر به DD می شود اثر می گذارد. ( پیازا و همکاران، 2010؛ Landerl و همکاران، 2004 ). این تئوری انتظار دارد که نسبت تکثر غیر نمادین (به عنوان مثال، مقایسه تعداد اقلام در دو گروه) در کودکان DD ناکارآمد باشد. یکی دیگر از نسخه های نظریه MR فرض می کند که MR خود ممکن است در DD دست نخورده باشد، اما ارتباط بین MR و نمادهای عددی دچار اختلال باشد. این نسخه انتظار دارد که نسبت تکثر غیر نمادین دست نخورده باشد اما مقایسه تکثر نمادین در DD ناکارآمد است ( Rousselle و نوئل، 2007؛ د Smedt و گیلمور، 2011 ). نظریه MR ، DD همچنین ادعا می کند مورد حمایت شواهد تصویربرداری عصبی است زیرا کودکان با DD نشان داده شده است که چگالی ماده خاکستری پایینتری در قشر جداری نسبت به گروه شاهد در بررسی های تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ساختاری (MRI) دارند ( اسحاق و همکاران، 2001؛ Rotzer و همکاران، 2008؛ Rykhlevskaia و همکاران، 2009. ) و گاهی فعال سازی IPS مختلف را نسبت به گروه کنترل در وظایف مقایسه بزرگی در بررسی های MRI (fMRI) نشان می دهد.به طور چشمگیری، نظریه MR، DD هرگز به طور سیستماتیک با نظریه های مختلف جایگزین پیشنهاد شده توسط تحقیقات گسترده رفتاری تضاد نداشته است. در اینجا ما چنین مطالعه ای را گزارش می کنیم.