مقاله شرح و بررسی دو فاکتور: چه چیز تعیین کننده مقدار پیشرفت در بیمار هانتینگتون است؟ یک مطالعه MRI برای طول دوره زندگی

شرح و بررسی دو فاکتور: چه چیز تعیین کننده مقدار پیشرفت در بیمار هانتینگتون است؟ یک مطالعه MRI برای طول دوره زندگی

خلاصه

تاریخچه- در طول چند سال گذشته، توجه زیادی به به فهمیدن تغییرات انتخابی ومنطقه ای مغز شده است که در بیماری هانتینگتون رخ می دهد و در نتیجه رابطه آن ها را با متغیر فنوتیپی مورد بررسی قرار داده اند. پیشرفت کردن بالینی هتروژنوس نیز می باشد در حالی که CAG  در طول عمر می تواند موثر بودن یک فرد را تکرار می کند؟، نقش آن در زمینه پیشرفت کردن کمتر مشخص می باشد. ما پیشرفت مربوط به HD را با استفاده از طول عمر معمول برای آنالیزهای MRI ارزیابی کردیم، نظریه ما در مورد مقدار تحلیل رفتن مغز بود که به وسیله سن هر کس بر روی HD  آن فرد اثر می گذارد. از علائم بیماری هانتینگتون (HD) کاهش شدید کنترل عضلانی، اختلال هیجانی و تداخلات آسیب‌شناختی (پاتولوژیک) در یاختههای مغز می‌باشد. این بیماری در اثرجهش در ژن کد کننده پروتئین هانتینگتین ایجاد می‌شود. آزمایش‌های انجام شده بر موش‌هایی که دستکاری ژنتیکی شده بودند منجر به شناسایی این پروتئین شد.یک بیماری نورودژنراتیو پیشرونده با توارث اتوزومال غالب، با بروز در سنین بزرگسالی، این بیماری با تریاد سه‌گانه‌ی حرکات غیرطبیعی کره،اختلالات شناختی،واختلالات روانی شناخته میشود.

روش ها- ما 22 بیمار مبتلا به HD در دوره تقریبا یک ساله مورد بررسی قرار دادیم- افراد به سه گروه تقسیم شده بودند که به وسیله سن نسبی هر کس مشخص می گشت.

نتایج- ما تفاوت های معنادار را در مقادیر مربوط به تحلیل رفتن کورتکس، ماده سفید و ساختارهای سابکورتیکال را یافته ایم، بیمارانی که دارای نشانه های اولیه و ارتقا یافته ای در این زمینه بودند که نشان دهنده مقادیر بسیار سریع تر تحلیل رفتن در مقایسه با افرادی بود که دارای نشانه های ارتقا یافته در طول میانسالی یا سن بیشتر بودند. مقادیر مربوط به تحلیل رفتن کورتیکول به صورت متغیر توپولوژیکی بود که با تغییرات سرعتی بالایی همراه بود که در موتور سنسوری و بخشی از کورتکس قابل مشاهده بود. هیچ گونه تفاوت های معناداری در مقادیر مربوط به تحلیل رفتن در ساختارهای عقده های پایه وجود نداشت. در حالی که هم زول تکرار cag و هم سن بر روی مقدار تغییر در برخی نواحی اثر داشت، در این شرایط هیچ گونه هم بستگی معناداری در بیشتر نواحی وجود نداشت.

نتیجه گیری- مقادیر مربوط به تحلیل رفتن تحت تاثیر سن افرادی می باشد که دارای نشانه های HD هستند و تنها به صورت جزئی به وسیله طول تکرار CAG توضیح داده شده اند. این یافته ها پیشنهاد می کنند که دیگر فاکتورهای ژنتیکی و محیطی نقش های بسیار مهمی را در HD بازی می کنند.

کلمات کلیدی

تحلیل رفتن MRI در طول عمر- گوناگونی فنوتیپی- بیماری هانتینگتون