پاورپوینت بوستان و گلستان سعدی

حکایات از بوستان سعدی

در نیایش خداوند                بخش ۱ - سرآغاز

در نیایش خداوند          بخش ۳ - سبب نظم کتاب

 در نیایش خداوند                        بخش ۶ – حکایت

باب دوم دراحسان    بخش ۱۲ - گفتار اندرگردش روزگار

باب چهارم در تواضع          بخش ۱ - سر آغاز

باب چهارم در تواضع   بخش ۵ - حکایت عیسی (ع) و عابد و ناپارسا

سرآغاز

به نام خداوندِ جان‌آفرین

حکیمِ سخن‌درزبان‌آفرین

خداوند بخشندهٔ دستگیر

کریم خطابخش پوزش‌پذیر

عزیزی که هر کز درش سر بتافت

به هر در که شد هیچ عزّت نیافت

سر پادشاهان گردن‌فراز

به درگاه او بر زمینِ نیاز

نه گردن‌کشان را بگیرد به فور

نه عذرآوران را براند به جور

وگر خشم گیرد ز کردارِ زشت

چو بازآمدی ماجرا درنوشت

اگر با پدر جنگ جوید کسی

پدر بی‌گمان خشم گیرد بسی

وگر خویش راضی نباشد ز خویش

چو بیگانگانش براند ز پیش

وگر بنده چابک نباشد به کار

عزیزش ندارد خداوندگار

وگر بر رفیقان نباشی شفیق

به فرسنگ بگریزد از تو رفیق

وگر ترکِ خدمت کند لشکری

شود شاهِ لشکرکُش از وی بری

ولیکن خداوندِ بالا و پست

به عصیان، درِ رزق بر کس نبست

حکایات از گلستان سعدی

 باب دوم   در  اخلاق درویشان    حکایت شمارهٔ ۴۱

باب دوم  در اخلاق درویشان   حکایت شمارهٔ ۴۷

باب پنجم    درعشق و جوانی           حکایت شمارهٔ ۲۱

باب هفتم             در تأثیر تربیت حکایت شمارهٔ ۲   

باب هفتم        در عالم تربیت  بخش ۵ - حکایت

باب هفتم در عالم تربیت   بخش ۳ - حکایت سلطان تکش و حفظ اسرار 

حکایات از گلستان سعدی

 باب هفتم                

   در عالم تربیت -   بخش ۱۶ – حکایت

  باب هفتم

 در عالم تربیت     -      بخش ۲۳ - گفتار اندر پروردن فرزندان

 باب هفتم

در عالم  تربیت      -     بخش ۲ - گفتار اندر فضیلت خاموشی    

باب چهارم         -       در فواید خاموشی   حکایت شمارهٔ ۵

این حکایت شنو که در بغداد

رایت و پرده را خلاف افتاد

رایت از گرد راه و رنج رکاب

گفت با پرده از طریق عتاب

من و تو هر دو خواجه‌تاشانیم

بندهٔ بارگاه سلطانیم

من ز خدمت دمی نیاسودم

گاه و بیگاه در سفر بودم

تو نه رنج آزموده‌ای نه حصار

نه بیابان و باد و گرد و غبار

قدم من به سعی پیشتر است

پس چرا عزت تو بیشتر است

تو بر بندگان مه رویی

با غلامان یاسمن بویی

من فتاده به دست شاگردان

به سفر پایبند و سرگردان

گفت من سر بر آستان دارم

نه چو تو سر بر آسمان دارم

هر که بیهوده گردن افرازد

خویشتن را به گردن اندازد