تحقیق درباره ماهیت تصویر و اندیشه

توضیحات :

فایل تحقیق درباره ماهیت تصویر و اندیشه در قالب word در 54 صفحه.

بخشی از متن :

وینگشتاین بعد از بیان اصول و مبادی هستی شناسی به طرح ماهیت اندیشه و تصویر و از آن پس به طرح ماهیت زبان می پردازد این انتقال از طریق این ایده‌ی معروف ویتگنشتاین صورت می گیرد كه اندیشه ها و گزاره ها تصاویر واقعیت هستند.

وینگشتاین قبل از اینكه وارد مبحث ماهیت اندیشه و زبان شود به طور مختصر در ابتدا درباره‌ی ماهیت تصویر سخن می گوید ما از طریق یك تصویر می توانیم واقعیت را بازنمایی كنیم «تصویر نمایانگر وضع در فضای منطقی … است . تصویر مدل واقعیت به شمار می آید» (رساله 2/2 ، 11/2) هر تصویری از عناصر و اجزایی تركیب شده است كه مقوم تصویر می باشند هر یك از این اجزاء و عناصر، ابژه ای در عالم واقعیت را بازنمایی می كنند، تركیبی از این تصویر، تركیبی از ابژه ها را در یك وضعیت امر بازنمایی می كند. همانطور كه میان ابژه های واقعیت ترتیب و رابطه ای وجود دارد، همین رابطه نیز میان عناصر تصویر كه معرف این ابژه ها می باشند نیز وجود دارد. ویتگنشتاین همانطور كه روابط میان ابژه های واقعیت را صورت منطقی واقعیت تلقی می كند، روابط میان عناصر تصویر را نیز «ساختار تصویر» می نماید. ساختار منطقی تصویر، خواه در اندیشه یا در زبان، همشكل و همریخت ساختار منطقی حالت امور واقعی است كه بازنمایی می كند (مقاله‌ی اینترنت «لودویگ ویتگنشتاین» از دایره المعارف اینترنت) لذا یك نوع اشتراك میان تصویر و واقع در صورت منطقی شان وجود دارد، در صورتی كه این اشتراك در میان نباشد در آن صورت تصویر نمی تواند واقع را بازنمایی كند، زیرا «در تصویر و چند تصویر شده، بایستی وجه مشتركی در میان باشد تا اولی تصویر دومی گردد.» ( رساله 161/2) رابطه‌ی تصویریی كه میان تصویر و چند تصویر شده تحقق می یابد ناشی از همین اشتراك در صورت و هم آرایی و تطابق عناصر آنهاست و همین هم آرائی است كه این امكان را به تصویر می دهد تا تصویر كننده‌ی واقعیت باشد (رساله 1515/2 و 1514/2)

ویتگنشتاین از آنجایی كه ساختار و تركیب نمایش یك تصویر را شكل و صورت منطقی می نامد، به همین علت نیز مقصر است. هر آنچه كه یك تصویر است، یك تصویر منطقی نیز می باشد، در حالی كه هر تصویری به عنوان مثال نمی تواند فضایی باشد (رساله 182/2).

اما این صورت منطقی تصویر به وسیله‌ی خود تصویر نمی تواند منعكس شود و صرفاً هر تصویری می تواند دال بر آن باشد، ویتگنشتاین معنای یك تصویر را «آنچه را كه یك تصویر مجسم می دارد» تعریف می كند (رساله 221/2) و معنای آن را متمایز از صدق و كذب آن می داند می گوید «آنچه را كه تصویر مجسم می كند، آن را مستقل از درست یا نادرست بودنش و بر مبنای شكل نمایش آن مجسم می نماید» (رساله 22/2) و معتقد است، درستی و نادرستی تصویر نیز به واسطه‌ی سازگاری یاناسازگاری مضمون تصویر با واقعیت تعیین می شود (رساله 222/2) یعنی باید آن را با واقعیت مقایسه كرد تا درستی یا نادرستی آن را تعیین كنیم، بدین ترتیب تعیین پیش بینی درستی یا نادرستی تصویر را رد می كند و می گوید «تصویر به تنهایی نمی تواند معرف درستی یا نادرستی خود باشد» (224/2)

وینگشتاین تمایز میان معنا و صدق و كذب گذاره را نیز در رساله مطرح می كند زیرا طبق نظریه‌ی تصویری اش گذاره نیز تصویر واقعیت می باشد و معتقد است كه هر گزاره‌ی قبل از تعیین صدق و كذب آن باید معنایی داشته باشد یعنی در تقسیم اولیه ابتدا گزاره را به معنادار و بی معنا تقسیم می كند و بعد صدق و كذب آنها را مطرح می كند.

وینگشتاین بعد از اینكه مطالب مربوط به تصویر را مطرح كرد به بیان ماهیت اندیشه می پردازد، این ماهیت اندیشه را در اصل سوم رساله ذكر می كند كه معرف نحوه‌ی گذر فلسفه‌ی وینگشتاین از هستی شناسی به معرفت شناسی است و در آن به بیان چگونگی ارتباط و پیوند میان جهان و اندیشه‌ی معطوف به جهان می پردازد او در این اصل اندیشه را «تصویر منطقی واقعیتها» معرفی می كند به عبارت دیگر «یك اندیشه ، فقط وقتی اندیشه است كه ساختار منطقی یك گزاره یا تصویر را داشته باشد» (هاوارد ماونس در آمدی بر رساله‌ی منطقی – فلسفی ، ص 159) وینگشتاین اندیشه را به این دلیل تصویر عالم می داند كه اندیشه «امكان وضعی كه اندیشه از آن برخاسته است…» را بازنمایی می كند لذا تصویر است، اما تصویر منطقی بودنش بدین جهت است كه همانطور كه در مبحث مربوط به تصویر گفته شد، هر تصویری چون ساختار منطقی اش با ساختار منطقی آنچه كه تصویر می كند مشابه و مشترك است لذا تصویر منطقی می باشد، اندیشه نیز كه واقعیت را تصویر می كند و ساختار اجزای آن با ساختار اجزای واقعیت مشابه و مشترك است لذا تصویری منطقی می باشد. اما صرفاً تصویر منطقی «آنچه كه ممكن است» می باشد زیرا وینگشتاین معتقد است كه صرفاً آنچه را كه ممكن است می توان به اندیشه در آورد «اندیشه در بردارنده‌ی امكان وضعی است كه اندیشه از آن برخاسته است. هر آنچه اندیشیدنی است، ممكن نیز می باشد» (رساله 02/3) اما هر آنچه كه غیر منطقی باشد به اندیشه در نمی آید (رساله 03/3) و اشكال این امر را نیز در این می داند كه یك امر «غیرمنطقی» قابل گفتن نیست یعنی «ما نمی توانیم بگوئیم كه یك جهان«نامنطقی» چگونه است» (رساله 031/3) عدم امكان بیان یك چیز «غیرمنطقی» را با عدم امكان ترسیم یك شكل هندسی بر خلاف قوانین فضا مقایسه می كند و می گوید همانطور كه نمی توان شكل هندسی را بر خلاف قوانین فضا ترسیم كرد یك امر خلاف منطق را نیز نمی توان به زبان بیان كرد (رساله 032/3).

وینگشتاین پس از اینكه در اصل شماره‌ی سه رساله، اندیشه را تصویر منطقی واقعیتها معرفی می كند در اصل شماره‌ی چهار، اندیشه را به عنوان گذاره‌ی معنی دار تعریف می كند «اندیشیدن» را «نوعی زبان» می داند، «چون اندیشه هم، البته، تصویر منطقی جمله است و لذا در واقع نوعی جمله است » (یادداشتها، صفحه 82) او معتقد است كه «در گزاره یك اندیشه از لحاظ حسی ادراك پذیر می گردد.» (رساله 1/3) لذا گزاره چیزی نیست جز همان اندیشه كه صورت حسی یافته است در واقع اصل چهارم رساله وسیله‌ی صورت بندی اندیشه را همان گزاره‌ی معنی دار تلقی می كند ممكن است این عقیده‌ی وینگشتاین كه «اندیشه، جمله ای معنادار است» این گمان را در ما پدید آورد كه كلمات یك جمله می توانند اجزای سازنده‌ی یك اندیشه باشند. اما وینگشتاین این عقیده را رد می كند و معتقد است، آنچه اندیشه را تشكیل می دهد، یعنی اجزای اندیشه، اجزایی فیزیكی هستند كه «همان نوع نسبتی را با واقعیت دارند كه كلمات دارند» اما در عین حال اعتراف می كند كه نمی داند این اجزاء چه هستند و وجود این اجزاء را نیز به مانند وجود اعیان بسیط واقعیت به طور پیشینی مطرح می كند و می گوید «من نمی دانم اجزای اندیشه چه هستند،‌اما می دانم كه اندیشه باید چنان اجزایی را داشته باشد كه با كلمات زبان مطابق باشند» (یادداشتها، صص 30-129).

و...