دانلود دستور زبان فضا، در معماری مساجد مجموعه آرامگاهی جام 26 ص

فرمت فایل : ورد  

قسمتی از محتوی فایل

تعداد صفحات : 31 صفحه

دستور زبان فضا، در معماری مساجد مجموعه آرامگاهی جام معماری زبانی دارد که بر اساس یک دستور شکل گرفته است.
مهمترین عناصر معماری، فضا است؛به نحوی که معمار، هدف اصلی خود را در فضا متجلی می کند.
لذا لازم است که برای نزدیک شدن به هنرمند و درک معانی مورد نظر وی، بیشتر در فضا و دستور زبان آن تامل نمود.
مقاله حاضر با احساس چنین ضرورتی به بررسی زبان فضا در مسجد عتیق و مسجد کرمانی، از مجموعه آرامگاهی شیخ احمد جام می پردازد و طی آن با اشاره ای به مفهوم فضا و مقیاس، ضمن مقایسه ویژگیهایی همچون تزئینات، بافت، رنگ، و تناسبات؛ سعی در استخراج زبان فضا از بطن ویژگیهای فضا دارد.
بر اساس مطالعه صورت گرفته، چنین به نظر می رسد که مسجد کرمانی با تزئینات بسیار و سطوح صیقلی و درخشان، و نسبتهای نزدیک به حالت ایستاده، فضایی است که برای عبادت جمعی، طراحی و ساخته شده است.
در مقابل، فضای مسجد عتیق با تزئینات کم، بافت زبر و مات، و نسبتهای نزدیک به حالت نشسته، برای عبادت شخصی و خلوت کردن با معبود مناسب است.
واژگان کلیدی: معماری، فضا، مقیاس، مجموعه شیخ احمد جام، تربت جام، مسجد عتیق، مسجد کرمانی مقدمه معماری اجتماعی ترین هنر بشری و ظرف زندگی انسانها است .
برای ارتباط برقرار کردن با معماری باید زبان آن را شناخت .
علاوه بر اصول و مبانی حاکم بر معماری ایرانی ، لازم است که در معانی و مفاهیم معماری دقت بیشتری نماییم .
یکی از موارد مهمی که باید در بررسیهای معماری به آن توجه شود ، مفهوم و دستور زبان فضا است .
فضای معماری ایرانی دارای دستور زبانی است که با شناخت بهتر آن می توان به هدف هنرمند از خلق فضا ، نزدیکتر شد .
اگرچه تاکنون مطالب مفصل و بعضاً مقالاتی درباره فضای معماری نوشته شده است ، اما کمتر تلاشی برای یافتن دستور زبان فضا صورت گرفته است .
این مقاله به صورت موردی به بررسی دستور زبان فضا در دو مسجد ( مسجد عتیق و مسجد کرمانی ) از مجموعه آرامگاهی شیخ احمد جام ، واقع در شهرستان تربت جام ، می پردازد .
فضا، در معماری ‌ایرانمعماری‌ایران به عنوان وجهی از فعالیت اقوام‌ایرانی برای شكل دهی فضاهای عمومی‌و خصوصی با قبول چهارچوب‌های فرهنگ‌ایرانی و به منظور تحكیم و تعالی ارزش‌های همان فرهنگ عمدتا با تكیه در ماده جوهری آن یعنی فضا، بیان می‌شود.
‌این ویژگی‌ها به دو دوره معماری‌ایران یعنی دوران باستان و دوران اسلامی‌تعلق دارند.
سازماندهی فضا در معماری ‌ایران براساس حضور و درك یك شبكه سه بعدی نامرئی تنیده در درون تمامی‌ فضاهای خرد و كلان صورت می‌گرفته كه طیف گسترده‌ای از تمامی‌فعالیت‌های آدمی ‌از فكر كردن و تماشای گل و گیاه گرفته تا برگزاری مراسم پرجمعیت بوده است.
وی افزود: در هر دوره بسیار طولانی معماری و در تمامی ‌بناها شهرهای‌ایرانی ساخته شده در عصر باستانی و عصر اسلامی ‌سه گونه فضا در اشكال و ابعاد مختلف مورد استفاده قرار گرفته است.
‌این سه نوع فضا شامل فضاهای باز، فضاهای پوشیده و فضاهای بسته است.
‌این سه نوع فضا همواره با هم شكل می‌گرفتند و به صورت توامان در نظر اقوام ‌ایرانی مطرح بودند.
الگوی نوعی اطاق،‌ایوان، حیاط كه به ترتیب مصادیق فضاهای بسته، پوشیده و بازهستند.