تحقیق در مورد قانون کار جمهوری اسلامی ایران

        تحقیق در مورد قانون کار جمهوری اسلامی ایران

                                      فهرست مطالب

عنوان                                                               صفحه

فصل اول

تعاریف كلی و اصولی                                                           3                                                        

فصل دوم

قرار داد كار                                                                                                                                        

مبحث اول- تعریف قرارداد كارو شرایط اساسی انعقاد آن                    4              

مبحث دوم- تعلیق قرارداد كار                                                  6                                                

مبحث سوم- خاتمه قرارداد كار                                                 8                                             

مبحث چهارم- جبران خسارت ازهرقبیل و پرداخت مزایای پایان كار       12

فصل سوم

شرایط كار

مبحث اول- حق السعی                                                         14

مبحث دوم- مدت                                                                19

مبحث سوم- تعطیلات و مرخصی ها                                          22

مبحث چهارم- شرایط كارزنان                                                 25

مبحث پنجم- شرایط كارنوجوانان                                              27                                                                                  

ماده 1- كلیه كارفرمایان  كارگران كارگاهها  موسسات تولیدی  صنعتی  خدماتی و كشاورزی مكلف به تبعیت از این قانون می باشند.

ماده 2- كارگر از لحاظ این قانون كسی است كه به هر عنوان در مقابل دریافت حق السعی اعم از مزد  حقوق  سهم سود و سایر مزایا به درخواست كارفرما كار می كند.

ماده 3- كارفرما شخصی است حقیقی یا حقوقی كه كارگر به درخواست و به حساب او در مقابل دریافت حق السعی كار می كند. مدیران ومسوولان و بطور عموم كلیه كسانی كه عهده دار اداره كارگاه هستند نماینده كارفرما محسوب می شوند و كارفرما مسوول كلیه تعهداتی است كه نمایندگان مذكور در قبال كارگر به عهده میگیرند. در صورتی كه نماینده كارفرما خارج از اختیارات خود تعهدی بنماید و كارفرما آن را نپذیرد در مقابل كارفرما ضامن است.

ماده 4- كارگاه محلی است كه كارگر به درخواست كارفرما یا نماینده او در آنجا كار می كند از قبیل موسسات صنعتی  كشاورزی  معدنی  ساختمانی  ترابری  مسافربری  خدماتی  تجاری  تولیدی  اماكن عمومی و امثال آنها.

كلیه تاسیساتی كه به اقتضای كار متعلق به كارگاهاند از قبیل نمازخانه  ناهارخوری  تعاونیها  شیرخوارگاه مهدكودك  درمانگاه حمام آموزشگاه حرفه ای  قرائت خانه  كلاسهای سوادآموزی

وسایرمراكزآموزشی و اماكن مربوط به شورا و انجمن اسلامی و بسیج كارگران  ورزشگاه

ووسایل ایاب و ذهاب و نظایرآنها جزء كارگاه می باشند.

ماده5-  كلیه كارگران  كارفرمایان  نمایندگان آنان  و كار آموزان  و نیز كارگاهها مشمول مقررات این قانون میباشند.

ماده6-  بر اساس بند چهار اصل چهل و سوم  و بند شش اصل دوم واصول  نوزدهم  بیستم و

بیست هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اجبارافراد به كار معین و بهركشی ازدیگری

ممنوع و مردم ایران ازهرقوم قبیله كه باشند از حقوق  مساوی برخوردارند و رنگ نژاد زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد  بود و همه افراد اعم از زن و مرد  یكسان در حمایت قانون قراردارند و هركس حق دارد شغلی را كه به آن مایل است ومخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست برگزیند.

 -[1] مصوب 24 / 3 / 1358