دانلود بررسی نقش تعلیم و تربیت در پرورش احساس مسئولیت در کودکان

 مقدمه

میزان پذیرفتن مسئولیت های اجتماعی و شرکت در کارهای گروهی با اعتماد به نفس دانش آموزان رابطه مستقیم دارد.باید شرایطی فراهم کنیم که کودکان تجربیات موفقیت آمیزی داشته باشند. ایجاد حس رقابت سالم در زمینه های مختلف تحصیلی، ورزشی، علمی و... نیز باعث شرکت پذیری بیشتر فرد در گروه شده و احساس مسئولیت پذیری در جمع را در او تقویت می کند.

دانش آموزان در قبال رفتارشان هر چه بیشتر احساس مسئولیت کنند، نیاز کمتری به اعمال مدیریت از سوی معلم خواهند داشت. به همین جهت باید بیش از پیش در جهت مسئولیت پذیر کردن دانش آموزان بکوشیم.واگذاری مسئولیت می تواند به اشکال متعددی صورت گیرد. معلم می تواند به دانش آموزانی که در مورد انجام وظایف داخل کلاسی مشکل دارند، مسئولیت توزیع کتب درسی، کمک در جمع آوری تکالیف، پاک کردن تخته، آوردن گچ و... را واگذار نماید. امور محوله باید از مسئولیت های کوچک و کم اهمیت شروع شود و پس ازآن که دانش آموز از خود قابلیت ایفای مسئولیت را نشان داد مسئولیت های مهم تری به او واگذار گردد.

همان گونه که هیچ عاملی مانند موفقیت به وجود آورنده موفقیت نیست هیچ چیز مانند مسئولیت نیز به وجود آورنده مسئولیت نیست.افزایش مسئولیت پذیری به موضوع ایجاد نظم در کلاس و مدرسه نظر دارد و کمتر نیاز به برقراری و رعایت کردن نوبت، شرکت در بازی های گروهی، پیروی از مقررات، خویشتن داری میزان و نحوه و کیفیت بازی دانش آموزان بیانگر رشد اجتماعی آنان است.چنین دانش آموزانی در امور مختلف به معلم یاری می رسانند و در تصمیم گیری های مختلفی که به اوو مدرسه مربوط باشد فعالانه شرکت می نماید.

سوابق تحقیق

ماکارانکو در این خصوص می گوید:"نظم و نظافت باید در خانه و در محیط آموزش حاکم باشد این چیزها بی نهایت مهم اند هر چند ممکن است اهمیّت شان در ظاهر به چشم نیاید."

جان دیویی می گوید:"علم تنها تعلیم کتاب نیست بلکه باید آن را از راه اشتغال به کارهای مفید یادداد."

ایروانی در مقاله ای پژوهش گونه نظرات خود را چنین در مورد مسؤلیت پذیری بیان می کند:"یکی از راه های پرورش روح مسؤلیت پذیریدر کودکان ایجید اعتماد به نفس در آنها است."

برای تقویت روح اعتماد به نفس در کودکان می یابد به آنها نقاط قوتشان را به نحو یاد آور شد و مسؤلیتهایی در حد توانشان به ایشان واگذار کرد.

مسؤلیت ارثی نیست کودک از طریق تعامل متنابل با والدین معلمان و هم شاگردهایش به اهمیّت مسؤل بودن پی می برد.

دِوِرکیم آموزش پرورش را فعالیتی می داند که نسل بالغ درباره ی تسلی که هنوز برای حیات اجتماعی نارس است به جا می آورد.