چگونه مانند لئوناردو داوینچی فکر کنیم؟ اثر مایکل جی .گلب

کتاب چطور مثل داوینچی فکر کنیم نوشتهٔ دانیل اسمیت با ترجمهٔ سیامک دشتی در نشر ایران بان چاپ شده است. مخاطب اسمیت در مجموعهٔ از نگاه نوابغ، جوانان هستند. این کتاب ها به شکلی مختصر و با زبانی ساده، خواننده را با شخصیت های مهم و زندگی و آثارشان آشنا می کند.

درباره کتاب چطور مثل داوینچی فکر کنیم

در این کتاب با ابعاد مختلف شخصیت داوینچی آشنا خواهید شد و به آنچه باعث شد او به یک انسان بزرگ و مشهور تبدیل شود، پی خواهید برد. از سوی دیگر، خواهید دید که او مثل هر انسان دیگر در زندگی خود کاستی ها، خطاها و شکست هایی هم داشته است. لئوناردو داوینچی زندگی خود را از هیچ آغاز کرد. حتی تا زمانی که زنده بود، اکثراً او را یک هنرمند معمولی و اندیشمندی که گاهی فکرهای عجیب و غریب به سرش می زند، می دانستند؛ اما حالا دیگر همه او را به عنوان هنرمند و اندیشمندی استثنایی در تمام اعصار می شناسند. 

داوینچی در زمینه هایی همچون کالبدشناسی (آناتومی)، معماری، گیاه شناسی، طراحی، مهندسی، سوارکاری، اختراع، جغرافی، زیست شناسی، ریاضیات، موسیقی، علم در مسائل نظامی، فلسفه، نقاشی، پزشکی و… دارای مهارت بسیار بالایی بود. درواقع او انسانی همه فن حریف بود و از این لحاظ در تاریخ بی همتاست. این کتاب به بحث درباره ٔ اصول هفت گانه ٔ داوینچی اختصاص دارد. هفت اصل داوینچی عبارت اند از: کنجکاوی، تجربه اندوزی، تقویت حواس، توجه به ناشناخته ها، نگرش مجموعه ای، توجه به جسم و تفکر مرتبط.

کتاب چطور مثل داوینچی فکر کنیم را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم

این کتاب به افرادی که مایل هستند با طرز فکر و زندگی داوینچی به شکلی کلی آشنا شوند، پیشنهاد می شود.

بخشی از کتاب چطور مثل داوینچی فکر کنیم

«به نظر می آید که داوینچی در جوانی به حیوانات بیشتر از انسان ها علاقه داشت. این حساسیت کمتر او در مورد انسان ها شاید ناشی از روابط ناامید کنندهٔ وی با انسان و انسانیت به طور کلی در آغاز زندگی او باشد. داوینچی پس از این که جوانی را پشت سر گذاشت، موضع خود را در مورد خلق و خوی انسان ها در مقایسه با حیوانات چنین بیان می کند: «انسان از توانائی بسیار مهم سخن گفتن برخوردار است... اما مسئله این است که بیشتر سخنان انسان ها نادرست است و گاهی هم دروغ می گویند، در صورتی که حیوانات هرچند از توانایی سخنگویی محرومند، اما به نوعی منظور خود را به درستی، با شفافیت و سادگی و به نحوی مفید و موثر بیان می کنند.» داوینچی زمانی که در سال 1490 در میلان به سر می برد، قصه هایی نوشت که در آنها حیوانات می توانند حرف بزنند. او تلاش می کرد از این موهبت فرضی سخن گفتن حیوان ها در قصه هایش بیشترین استفاده را ببرد تا به جای آنها برای انسان ها درددل کند و رنج هایی که حیوانات تحمل می کنند را بیان کند. البته در این که منبع و منشا اصلی این قصه ها واقعا از داوینچی بوده، تردید وجود دارد، اما با قاطعیت می توان گفت که این داستان ها توسط او نوشته شده، هرچند ممکن است موضوع آنها از قصه های سنتی رایج بین عوام نشات گرفته باشد. به هر حال، داوینچی حیوانات را دوست داشت و از هر فرصتی برای بیان این احساس خود استفاده می کرد. در عین حال، داوینچی گاهی از تشریح جسد حیوانات برای مقاصد علمی اِبائی نداشت، اما روشن است که او این کار را نه با رغبت، بلکه بیشتر به خاطر پی بردن به اسرار آناتومی موجودات زنده و پیشبرد علوم طبیعی انجام می داد.»