تحقیق تضاد انديشه ماني و تاثير آن در نگاره هاي ايران

چكيده
اين مقاله در مورد جهان بيني و هنر مانويان است، همچنين به تاثير آن بر فرهنگ و هنر ايراني اشاره دارد. مطالب با ظهور آيين ماني آغاز مي گردد. سپس اقتباس اين آيين را از اديان ما قبل خود تبيين مي‌كند و كليتي در مورد جهان بيني وانديشه هاي مانويان درگسترده تاريخ ارائه ميدهد، علاوه بر آن به تاثير آثار ماني از هنر وفرهنگ اقوام مختلف به خصوص چينيان تاكيد مي شود و برخي از عناصر عرصه سمبليك ماني به اجمال بررسي مي‌گردد؛
سرانجام دراتنهاي مقاله به نفوذ ساير هنرها بر هنر ماني اشاره مي شود و تاثير اين فرايند را در نگارگري ايراني مورد توجه قرار مي دهد. هدف كلي مقاله در باب تبيين جهان بيني ماني و تاثير اين نگرش بر خصيصه ونوع تفسير هنر ايراني است.

مقدمه
مطالعه در خصوص مانويان از دو لحاظ حائز اهميت است؛ يكي به لحاظ ايدئولوژي و جهان بيني مانوي وديگري از لحاظ هنري مي باشد. با اقدام به پژوهش دراين باب متوجه مي شويم ، كه بررسي هنر مانوي قادر به جدايي از انديشه و جهان بيني مانوي نيست وآنچه كه در مورد مانويان جالب توجه است؛ خصيصه التقاطي بودن ايدئولووژي آنها و تاثير اين خصوصيت بر هنر مانوي مي باشد، البته ويژگي التقاط گرايي تنها مختص به مانويان نيست بلكه سرزمين ايران هم در عرصه هنر و هم به لحاظ هاي ديگر مستعد التقاط گرايي است، اين امر دلايل مختلفي را در بر دارد، اما يكي از اين دلايل رفت وآمد جهانگردان، ميسيونرها، فرانسيسكن هاي مسيحي به ايران و نواحي چين است اين افراد ماموريت تبليغ مسيحيت را به عهده داشتند ومتقابلاً متفكراني از ايران به اروپا، هندوستان و چين سفر مي كردند تا جامعه ايراني را با مسائل فرهنگي اقوام ديگر آشنا نمايند، بنابراين تداخل فرهنگي زمينه ساز تاثير پذيري از ملل ديگر مي شود. با اين وجود ايرانيان در طول تاريخ پر فراز و نشيب خود در پي حفظ هويت واصالت هاي مختص به خود بوده اند و همواره به مبارزه با حملات فرهنگي وسياسي اقوام مهاجم مي پرداختند تا چهار چوب هاي فرهنگي ايران را حفظ نمايند، اما موفق نگشتند تا به طور كامل از رويكردها واعتقادات غير ايراني مصون بمانند اين عوامل بر هنر ايرانيان بي تاثير نبود. با توجه به اين كه از مينياتورهاي ايراني به عنوان هنر اصيل ايرانيان ياد  مي شود؛ به لحاظ ظاهر، نژاد اصيل ايراني را متجلي نمي سازد، با اندكي دقت متوجه مي شويم كه چهره هاي منقوش در مينياتورهاي ايراني بر نژاد زرد پوست دلالت دارد، در حالي كه حجاري هاي به جاي مانده از هنر اقوام ساساني و هخامنشي و ما قبل آنها از صفات ايراني برخوردار است و حاكي از يك نژاد ايراني مي باشد، اين رويداد يكي از پارادايم‌هاي كهن را مورد پرسش قرار مي دهد و تا حدودي ريشه يابي هنر مانويان موجب تبيين اين رويداد مي گردد، اما به علت كمبود آثار هنري بر جاي مانده از ماني و مراجع مربوطه، نمي توان به تحليل درستي دست يازيد ...