دانلود مقاله درمورد نقش اختلال‌های روانی منجر به رفتار مجرمانه بر درجات مسئولیت جنایی

جنون، از هنگام تصویب قانون مجازات عمومی در سال 1304 تا کنون همواره به عنوان یکی از موانع مسئولیت جنایی مورد توجه قانون گذاران قرار گرفته است. با پیشرفت‌های چشمگیر در حوزه روان شناسی و روان پزشکی مفاهیم جدیدتری همچون اختلال روانی در نظام‌های عدالت جنایی مختلف به جای واژه‌‌ی جنون مورد استفاده قرار گرفت و به تبع آن مسئولیت جنایی نقصان یافته در مورد اختلال‌هایی که در حد جنون نیستند به قوانین کشورهای مختلف راه یافت.

در قانون مجازات ‌اسلامی 1392 نیز همچون قوانین سایر کشورها از ‌اصطلاح اختلال روانی به جای واژه‌‌ی جنون استفاده شده است.اختلال روانی واژه‌‌ی عامی است که در برخی موارد با جنون هم پوشانی دارد. اختلال‌های روانی شدیدی همچون انواع مختلف روان گسیختگی، برخی از انواع اختلال شخصیت و اختلال‌های خلقی‌ می‌تواند به عنوان جنون محسوب شوند؛ اما در مورد برخی دیگر از اختلال‌های روانی همچون اختلال شخصیت ضداجتماعی، جنون دزدی و جنون آتش افروزی به طور قطع نمی توان اظهارنظر نمود. امروزه دیدگاه‌های زیستی پرده از نقش ژنتیک در انواع اختلال‌های روانی برداشته است و بر همگان روشن شده که بسیاری از اختلال‌های روانی، ذاتی و ارثی هستند. با این حال عدم توجه قانون گذار به اختلال‌هایی که در حد جنون نیستند و شناسایی مسئولیت جنایی تام برای این اختلال‌ها نشان دهنده‌ی عدم شناخت مسئولیت جنایی نقصان یافته برای این افراد است.در سایر کشورها با شناسایی مسئولیت جنایی نقصان یافته تخفیف مجازات قابل توجهی نسبت به این نوع اختلال‌ها لحاظ شده است.

مهم ترین پرسش‌هایی که این مقاله به دنبال پاسخ آن‌هاست، عبارت اند از: نقش مسئولیت جنایی نقصان یافته در نظام عدالت جنایی ایران چیست؟ نقش عوامل ژنتیکی در اختلال‌های روانی چگونه است؟ و آیا اختلال‌های روانی مادون جنون نیز با توجه به قانون مجازات ‌اسلامی 1392 به عنوان یک مانع مسئولیت جنایی شناخته میشوند؟