بررسی تاثیر بازی درمانی شناختی-رفتاری برمهارت¬های ارتباطی کودکان درخودمانده 10-7ساله با عملکرد بالا

چکیده

حوزه درخودماندگی، موضوع مهم مطالعه و پژوهش در زمینه سلامت روان و آموزش در سطح جهان است. شیوه­های بازی درمانی شناختی-رفتاری برای مقابله با دغدغه هایی نظیر خشم، اضطراب، کمال گرایی، پرخاشگری، جدایی، مهارت های اجتماعی، سواستفاده و اعتماد به نفس ارائه می­شود. هدف این پژوهش بررسی تأثیر بازی­درمانی شناختی-رفتاری بر مهارت­های ارتباطی کودکان درخودمانده با عملکرد بالا است. جامعه آماری شامل کودکان 7 تا 10 ساله درخودمانده با عملکرد بالا که در سال 1393 به فرهنگسراهای بهجت آباد و امیرآباد تهران مراجعه کرده اند. ابزار سنجش در این پژوهش برگه ثبت داده­ها می­باشد که از طریق مشاهده­ی دقیق و علمی پژوهشگر انجام شده است. در این پژوهش آزماینده دو بعد از ابعاد مهارت­های ارتباطی را که کودکان درخودمانده در آنها دچار نقص می­باشند و در پژوهش­های شارلوپ، والش در سال 1986 و کانر در سال 1943 به آنها پرداخته شده است( شارلوپ، 1986؛ ترجمه ناینیان، 1388) را به صورت رفتارهای قابل مشاهده و اندازه گیری تعریف می­کند و از طریق مشاهده دقیق و علمی به ثبت هر یک از آنها می­پردازد.

بررسی­ها در این پژوهش نشان می­دهد که فراوانی رفتارهای هدف بعد از اتمام این برنامه مداخله، افزایش داشته است که این نشان دهنده­ی موثر بودن این برنامه مداخله می­باشد. با استناد به این پژوهش می­توان به این نتیجه کلی دست یافت که بازی درمانی شناختی-رفتاری می­تواند بر افزایش مهارت­های ارتباطی کودکان درخودمانده با عملکرد بالا موثر باشد.