مقاله ناسیونالیسم یا ملی گرایی در نثر فارسی

احساسات ملی گرایی در نثر فارسی

نگاهی به متن ابتدایی و انتهایی مقاله:

واژه ناسیونالیسم یا ملی گرایی عبارت است ازتکیه برخواستا ، علائق و اراده ی جمعی ملت و تظاهر خاص آن در اشاعه ی فرهنگ و حفظ آن در اثر تهاجم بیگانگان .

نکته بارز این جنبش های ملی پیشرفت و اعتلاء کشور بوده است . ناسیونالیسم بین ایرانیان بر وجه دفاع از سرزمین مادری ، دفاع از موجودیت ایرانی خویش در مقابل تهاجم خارجیان ،حفظ سنن و آداب خود و رونق بخشیدن به به زبان مادری بوده است.

در حالی که ایرانیان شاید یکی از قوم های قدیم تاریخ باشند که سرزمینشان برای قرن های طولانی جولانگاه اشغال گران عرب و مغول و ترک بوده است و در حالی که ایرانیان تحت فشار حکمرانان بیگانه بسر برده اند ، ...

...

ولی باز هم نباید فراموش کرد که در جهان کنونی داشتن افکار شووینیستی نه تنها غیر علمی است بلکه کاملاً به صورت مسخرگی نیز درمی آید .شاید این تهدیدی باشد که تمام نویسندگان وافراد ناسیونالیست را در بر می گیردچرا که باید حدود مرز خود را مشخص کنند وگرنه بالاجبار شوینیسم وافکارشوینیستی سراسر ادبیات را خواهد گرفت .

عبدالعلی دستغیب این مسئله را با تمام عمق فکری درک می کند و چنین می نویسد :

«برای به ثمر رساندن گرایش های جدید ادبی کافی نیست که واژه «ملت » حقوق ملی و آزادی را در مقاله های علمی،سیاسی و اجتماعی درک کنیم و دل ها را بشور آوریم .برای این کار لازم است که ویژگی های روانی ورابطه ی مردم را منعکس کنیم تا مردم در آن آئینه ی شفاف ،اندیشه ها و رسم ها و رابطه همزمان خویش را ببینند و به نقص های خویش پی برند وبدانند که در چه دوره ای زیست می کنند و کدامین سو رهسپارند».