مقاله استكبار جهانی و سفسطه دمكراسی

استكبار جهانی و سفسطه دمكراسی

یكی ازتناقض های دنیای ما این است كه همه از دمكراسی ملی خود صحبت می كنند وكسی نیست كه ازدمكراسی بین دولتها و ملتها سخن بگوید .اگر هر عضو خانواده ای از دمكراسی نوع خود صحبت كند بدون اینكه دمكراسی در بین آن خانواده وجود داشته باشد سرنوشت چنین خانواده ای چه خواهد بود ؟ در جامعۀ بشری نیز اگر به فرض ،درهمۀ ملتها دمكراسی مود علاقه خود را پیاده كنند ولی میان خود دمكراسی نداشته باشند ،چنان نظام جهانی چیزی جزیك سیستم ستم گرانه و عقب مانده نخواهد بود .

امروز دمكراسی به عنوان مردم سالاری ، در خود جوامع غرب رو به انحطاط است و در سطح بین المللی ، دمكراسی و برابری در مقابل قانون وجود ندارد .«نظام جهانی و رابطۀ بین اللملی » با همۀ سازمانهای خودكه از پایان جنگ جهانی دوم به وجود آمده،به طور كلی یك سیستم«پدر سالاری» به معنی دیكتاتوری و زورگوئی آن است و نه یك سیستم دمكراسی به معنی مشاركت ،آزادی و مردم سالاری.

چطورمی توان درسطح ملی از « دمكراسی » غرب به عنوان مردم سالاری صحبت كرد ، وقتی كه رابطۀ بین دولتها براساس نابرابری پایه گذاری شده است ونفاق ،تفرقه ، آشوب و تهمت و شخصیت كشی تحت لوای  دمكراسی دردستورروزمسكبران قراردارد.قرآن كریم می فرماید:استكبار از صفات شیطان ( سورۀ بقره ، آیۀ 34) ، از صفات كفار ( سورۀ جاثیه ، آیه 31 ) و از صفات قوم گرائی و وسعت طلبی یهود ( سورۀ بقره ، آیۀ 87 ) است و دانشجویان علوم سیاسی و اجتماعی امروز ، وجود این صفات را به خوبی می توانند در آثار متفكران سیاسی غرب مانند ماكیاولی و هابس ملاحظه كنند و خصایص مربوط به آنها را در ادبیات معاصر مربوط به صهیونیسم مشاهده كنند .خاطرات بازیگران سیاسی دورۀ ما،مانند هنری كیسینجر درسطح خارجی و دلالان سیاسی طاغوت درسطح داخلی ، می توانند اسنادی در تعریف و تبیین این ذات استكبار باشد.به طوركلی ، ادبیات مربوط به استكباردر حال فزونی است و این فرصتی است برای دانشجویان و علاقمندان به درك و فهم روابط معاصربین اللملی .

در چند هفتۀ اخیردرآمریكا ، كتابی به قلم پطروس غالی دیپلمات مصری و دبیر كل سابق سازمان ملل درمورد روابط آمریكا با این سازمان بین اللملی منتشر شده است . محتوای این كتاب  بیشتر در مورد حمایت اولیۀ آمریكا از انتخاب این دیوان سالار مصری به بزرگترین منصب سازمان ملل در سال 1991 و سپس مخالفت واشنگتن برای انتخاب مجدد او در سال 1996 به این سمت است  توضیح اینكه « غالی»، تحصیلات خود را در دانشگاههای مصر و پاریس به اتمام رسانده و سالها درامور سیاسی ، اقتصادی و حقوقی آن كشور فعالیت داشته است . «غالی»از طرف واشنگتن و قاهره و بنا به توصیۀ حسنی مبارك رییس جمهور مصر و موافقت جرج بوش رییس جمهور وقت آمریكا ، نامزد دبیر كل این سازمان بزرگ بین المللی شد .

غالی كه یك دیپلمات دوستدارآمریكاست ، در شرایطی به دبیر كلی این سازمان جهانی انتخاب می شود كه احساسات ضدآمریكایی وضد غربی بر اثر جنگ خلیج فارس شعله ور شده و آمریكایی ها امیدوارند كه با انتصاب او در این سمت ، با یك تیر چند نشان بزنند.غالی گرچه مسلمان نیست اما انتخاب او ، وجهۀ بیشتری به مصركه متفق اصلی آمریكا در خاورمیانه است می دهد .

...

بردگی فرهنگی و اقتصادی، هدف نخبگان غرب

یکی ازمدیران ارشد مؤسسۀ بین المللی مطالعات استراتژیک لندن ، در مقاله ای که اخیراً در مجلۀ آمریکایی «نیوزویک» منتشر کرده است و  خلاصۀ آن نیزبه صورت خبر، چندی پیش در مططبوعات چاپ شد ، به صراحت توصیه می کند ، برای اینکه غرب دشمنانش را شبیه خود کند  استراتژی دوگانه مهاروآلوده سازی فرهنگی و اقتصادی آنها ، باید دستور کاردولتمردان و سردمداران غرب باشد . مدت بیش از نیم قرن ، مطالعات «مهارکردن» نظامها یکی ازاهداف اصلی تأسیس چنین مؤسسه هایی در اروپا و آمریکا بوده و توجه به پژوهش و جمع آوری اطلاعات در مورد استراتژی نظامی ، سیاسی و اقتصادی غرب ، به این گونه سازمانها مشروعیت علمی داده است . رشتۀ مطالعات روابط بین الملل و رشد آن در غرب ودانشگاههای امروزی را نمی توان ازفعلیت نخبگان غرب در این سازمانها جدا کرد . نفوذ این گونه مؤسسات در تبیین مفاهیم و تعاریف بین المللی درشرق و به خصوص کشورهای اسلامی و دربین دولتمردان و بـه اصـطلاح « روشنفکران» دانشگاهی،خود یکی از استراتژیهای « آلوده سازی» غرب بوده است . به تقلید از غرب ، مراکز، دفترها و سازمانهایی به همین نام در کشورهای غیر غربی احداث و تأسیس شده است ، بدون اینکه چنین سازمانهایی درک کامل و قدرت کافی و مستقل از استرتژی غرب داشته باشند . بدتر آن که عقدۀ حقارت و مرعوب شدن به غرب ، باعث شده است که عملکرد و الگوی نشست های چنین مراکزی در شرق و ممالک اسلامی همیشه همراه با مهمانان ، سخنرانیها و نظریه پردازان مؤسسه هایی از لندن ، نیویورک ، ژنو و پاریس باشد. ولی آنچه دربارۀ مقالۀ مدیر مؤسسۀ بین المللی استراتژیک لندن جالب است ، اعتراف او نه دربارۀ « مهارکردن» کشورهای مستقل بلکه در « آلوده کردن » اقتصاد و فرهنگ آنهاست .آلوده کردن مؤسسات و افراد ، سیاست استعماری ثابت غرب در دویست سال اخیر بوده است ولی آنچه امروز تازگی دارد این است که این آلوده کردن ، عمودی و یک بعدی نیست بلکه همۀ جوانب یک جامعه را در بر می گیرد .