ﻃﺮح ﺗﻮﺟﻴﻬﻲ ﺧﺪﻣﺎت ﻣﻜﺎﻧﻴﺰاﺳﻴﻮن ﻛﺸﺎورزی (ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺣﺖ 2500 ﻫﻜﺘﺎر)

ﺧﻼﺻﻪ ﻃﺮح:

ﻣﻘﺪﻣﻪ

ﻣﻜﺎﻧﻴﺰاﺳﻴﻮن ﻛﺸﺎورزی در اﻳﺮان از ﺳﺎل 1345 ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﺮارداد ﺑﻴﻦ اﻳﺮان و ﺟﻤﻬﻮری روﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺮاﻛﺘﻮر و ﺑﺮﺧﻲ از ادوات ﻛﺸﺎورزی از آن ﻛﺸﻮر ﻣﻨﻌﻘﺪ ﮔﺮدﻳﺪ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﻣﻜﺎﻧﻴﺰاﺳﻴﻮن در ﻛﺸﺎورزی ﻣﺘﺮادف ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ اﺗﻮﻣﺎﺳﻴﻮن در ﺻﻨﻌﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ اﺗﻮﻣﺎﺗﻴﻚ ﻛﺮدن ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻲ ﻛﻢ ﻛﺮدن ﻛﺎر ﻛﺎرﮔﺮی ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﻌﻨﻲ اﺻﻠﻲ ﻣﻜﺎﻧﻴﺰاﺳﻴﻮن ﻛﺸﺎورزی ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﻣﻮﺗﻮر در ﻛﺸﺎورزی ﺟﻬﺖ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻧﻴﺮوی ﻛﺎرﮔﺮی ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺎﻳﺎن ذﻛﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺎز ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﺗﻮﺟﻴﻪ دارد ﻛﻪ درآﻣﺪ ﺣﺎﺻﻞ از ﻛﺎر ﻛﺎرﮔﺮی ﻛﻤﺘﺮ از درآﻣﺪ ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه از ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻧﻤﻮدن ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﻣﻮﺗﻮر ﺑﺎﺷﺪ .

از آن ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻻت و ادوات ﻛﺸﺎورزی در اراﺿﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ اﻗﺘﺼﺎدی و ﻓﻨﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮده و از ﻃﺮﻓﻲ ﻋﻤﺪه اراﺿﻲ ﻛﺸﻮر در ﻃﻮل ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺎت ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪه اﻧﺪ ، اﻣﺮوزه ﺑﺮای اﻳﺠﺎد اﻣﻜﺎن ﺑﻜﺎرﮔﻴﺮی ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻻت و ﻣﻜﺎﻧﻴﺰه ﻛﺮدن اراﺿﻲ ، ﺿﺮورت اﻋﻤﺎل ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎی "ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ ﺳﺎزی اراﺿﻲ" و "ﻳﻜﺠﺎ ﺳﺎزی زراﻋﻲ" ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﻳﮕﺮی اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﮔﺮدد. زﻳﺮا اداﻣﻪ اﻳﻦ روﻧﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﺤﺪود ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻣﻜﺎن ﻣﻜﺎﻧﻴﺰاﺳﻴﻮن ، ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺎرﺑﺮی اراﺿﻲ زراﻋﻲ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ، ﺗﺠﺎری و ﺻﻨﻌﺘﻲ در ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪت ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

ﺑﺎ اﺟﺮای اﻳﻦ ﻃﺮح اﻣﻜﺎن ﻣﻜﺎﻧﻴﺰه ﻛﺮدن ﺑﺨﺸﻲ از اراﺿﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪه و ﺑﺮ اﺛﺮ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻻت ﻓﻮاﻳﺪ و ﻣﺤﺎﺳﻦ زﻳﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد :

•   اﻓﺰاﻳﺶ ﺳﻄﺢ زﻳﺮ ﻛﺸﺖ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺳﺮﻋﺖ و ﻋﻤﻠﻜﺮد ﺑﺎﻻی ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻻت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روﺷﻬﺎی ﺳﻨﺘﻲ ﺷﺨﻢ ، ﻛﺎﺷﺖ ، داﺷﺖ و ﺑﺮداﺷﺖ .

•  ﻛﺎﻫﺶ ﻣﺼﺮف ﺑﺬر و ﻳﻜﻨﻮاﺧﺘﻲ ﭘﻮﺷﺶ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﺳﻄﺢ ﻣﺰرﻋﻪ .

•   اﻓﺰاﻳﺶ راﻧﺪﻣﺎن ﺑﺪﻟﻴﻞ اﻳﺠﺎد اﻣﻜﺎن ﻣﺒﺎرزه ﺳﺮﻳﻊ و ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺑﺎ آﻓﺎت و اﻣﺮاض ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻋﻼﺋﻢ اوﻟﻴﻪ .

•  اﻓﺰاﻳﺶ ﺑﺎزده ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﺎ ﻛﻤﺒﺎﻳﻦ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻴﺰان رﻳﺰش داﻧﻪ ﺑﺨﺼﻮص در ﻏﻼت .

•  ﻛﺎﻫﺶ ﻗﻴﻤﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻣﺤﺼﻮل ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻓﺰاﻳﺶ روزاﻓﺰون دﺳﺘﻤﺰد ﻧﻴﺮوی اﻧﺴﺎﻧﻲ .